Είναι όπως περίπου τον φαντάζεσαι: ψαρωτικός, με καλή αίσθηση του χιούμορ και καθόλου υπερφίαλος. Στο καμαρίνι του υπάρχει μόνο μια καφετιέρα και τα κουστούμια της παράστασης, κρεμασμένα στην ντουλάπα. Κανένα αυτόγραφο, καμιά καδραρισμένη φωτογραφία στον τοίχο ή μισάνοιχτη πούδρα πάνω στο τραπέζι. Τίποτα προσωπικό που να υποδηλώνει τον χαρακτήρα ή έστω τις προτιμήσεις του.
Σου δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που δεν αφήνει να μπεις εύκολα στον κόσμο του. Ίσως γι’ αυτό δεν διαβάζουμε συχνά συνεντεύξεις του. Φέτος πρωταγωνιστεί στο Μικρό Παλλάς και στο έργο «ART» της Γιασμίνα Ρεζά, όπου υποδύεται τον νευρικό και αθυρόστομο Μαρκ.
Αποσπάσματα από την απολαυστική συνέντευξη του Άλκι Κούρκουλου στο περιοδικό Down Town και την Φανή Πλατσατούρα
«Ξέρεις τι είναι να σε ρωτούν τριάντα χρόνια το ίδιο πράγμα; Τριάντα χρόνια αυτό κάνω. Μιλάω για τον πατέρα μου. Πλέον βαριέμαι πάρα πολύ. Δεν μ’ αρέσει να με ρωτάνε γι’ αυτό και δεν θέλω να το μοιράζομαι. Είναι κάτι δικό μου. Εμένα ήταν ο πατέρας μου. Και, όπως κάθε πατέρας, είχε τα καλά και τα κακά του. Έχει κάνει μια πορεία και έχει συγχωρεθεί εδώ και έντεκα χρόνια, τι άλλο να πω; Παλιά, όταν είχα κέφι, μίλαγα. Τώρα πια δεν θέλω να μιλάω για εκείνον. Είναι τόσο απλό. Όταν μου λένε ότι του μοιάζω, τους απαντώ: “Ξέρετε γιατί; Γιατί είμαι γιος του”».
Η ψυχοθεραπεία
«Από τη μία έχω έναν φοβερό ρεαλισμό και από την άλλη έναν τρομερό παρορμητισμό. Τα άκρα αντίθετα. Πώς ισορροπούν αυτά; Δεν ισορροπούν. Απλώς, πλέον, δεν υπάρχουν συγκρούσεις μέσα μου. Σ’ αυτό με βοήθησε η ψυχοθεραπεία. Αν και κάνω αρκετά χρόνια, νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα για μένα. Συνέχεια, άλλωστε, δεν ανακαλύπτουμε νέα πράγματα για εμάς; Το θέμα είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και σε σχέση με τους άλλους».
Διαβάστε όλη την συνέντευξη του Άλκι Κούρκουλου στο περιοδικό Down Town που κυκλοφορεί στα περίπτερα
